تـــا به تـــا

۵ اسفند ۱۳۸۷ ه‍.ش عده قلیلی ازاعضای تندروی طیف منحل شده علامه دفتر تحکیم وحدت به  دانشجویان شرکت کننده در مراسم تدفین 5 شهید گمنام در دانشگاه امیرکبیر حمله کرده و آنها را مورد ضرب و شتم قرار دادند. این گروه افراطی برای جلوگیری از دفن شهدا در دانشگاه امیرکبیر تعدای از بنرهای شهدا را پاره کرده و علیه نظام شعار سر دادند.

 با پرتاب سنگ و اشیایی به سمت دانشجویان تشییع‌کننده شهدا، سعی در ایجاد اغتشاش و به انحراف کشیدن مراسم را داشتند که خیل گسترده دانشجویان و مردم با حفظ هوشیاری و بی‌اعتنایی به اهانت‌های آنان، با سر دادن شعارهای "شهیدان زنده‌اند، الله اکبر "، "خونی که در رگ ماست، هدیه به رهبر ماست " و "شهیدان، شهیدان آزادی امروز ما مدیون خون شماست "، فضای معنوی مراسم را حفظ کرده و دانشجویان اهانت کننده را که همزمان با مراسم عزاداری به دست زدن می‌پرداختند به حاشیه راندند.

پ.ن:

اغتشاش امیرکبیر را خوب به یاد دارم. فیلم معراجی ها هم این روزها همه ی حواسم را به دانشگاه امیرکبیر می برد. گرچه این روزها و این سالها در دانشگاههای مختلف کم از این وقایع نداریم.

 نمی توان به بهانه صلح، هم با حق بود و هم با باطل. نمی توان هم حسین را دوست داشت هم شیفته ی یزید بود. هم عاشق خدا بود هم شیطان.

ولی این روزها هر جا که می رویم شاهد ریاکاری سیستماتیک هستیم. آدم هایی که با چفیه انسان ها را خفه می کنند.

از بین همه کشورها از گفتمان اسرائیل خوشم می آید چون رو است، چون رک و راست می گوید ایران باید نابود شود. نه مثل خیلی ها که در ظاهر با ما دست می دهند و لبخند ولی د رپشت صحنه علیه ما توطئه می کنند.

بلای خانمان سوز کشور ما هم همین هست. مردم اسیر میز شده اند به جای اینکه میز را اسیر خود کنند و حاضرند به خاطر یک میز کل نظام را زیر سوال ببرند و ضربات وحشتناکی بزنند. هرکس در حد خودش...

کاش یاد بگیریم اسیر میزها نشویم...